Stichting Rebeca Lidwina
En memoria de
Mihai
y
Krijntje
“Es muy importante que hagáis lo que de verdad os importe... sólo así podréis bendecir la vida cuando la muerte esté cerca.“
Elisabeth Kübler-Ross
Aanwezig zijn, present zijn
in ons dagelijks leven, betekent dat we iedere situatie (thuis, op het werk, op
straat, naast iemand die op sterven ligt), met een open hart benaderen. Om
liefde te kunnen geven en ontvangen, is het belangrijk dat we goed kunnen
luisteren, goed kunnen waarnemen wat om ons heen gebeurt. Vaak zonder iets te
zeggen, gewoon stil blijven.
Om goed te kunnen waarnemen,
om aanwezig te zijn naast een stervende en de familieleden is het van belang
goed te luisteren naar de verhalen. Het is luisteren naar het proces van verandering
en zingeving. Zingeving ontstaat niet zo maar, van buiten af. Verhalen laten
zien hoe mensen leven, wat zij belangrijk vinden, welke keuzes zij maken, wat
hen raakt en wat voor hen de zin van het leven is.
Op een dag ging Krijntje op bezoek in een weeshuis, een aantal kilometers
buiten București, samen met Zuster Germaine, een
amerikaanse non, die werkte op de afdeling met aids-kinderen. Ze bracht truien
en andere dingen mee die gebreid waren door haar vrouwenclub in Utrecht.
Op die afdeling lag Mihai, een jongen van 9 jaar, verlaten door zijn eigen
ouders omdat ze bang waren voor de ziekte van hun eigen kind. Mihai was in de
laatste fase van het stervensproces.
Opeens riep hij: “Mevrouw, mag ik u iets vragen?”
“Wat is er, mijn kind.”
“Wilt u mijn oma zijn?”
Krijntje was verbaasd, maar reageerde meteen:
“Jazeker, Mihai, maar waarom
vraag je dat?”
“Ik heb geen familie meer, en ik weet dat ik dood ga. Voor mij zou het heel veel betekenen dat u mevrouw,
‘mijn oma’, voor mij zult huilen als ik dood ben. Dat betekent dat iemand van
mij houdt.”
Krijntje, vol van emotie, antwoordde meteen: “Jawel Mihai, ik
zal jouw oma zijn, en ik zal zeker heel veel om jou huilen, omdat ik heel veel
van je hou.”
Mihai zei toen tegen Zuster Germaine: “Zuster Germaine, geef aan mijn oma de mooie vlinder die ik samen met u
heb gemaakt en die boven mijn bed hangt.”
Met de vlinder reisde Krijntje terug naar huis, waar ze in haar slaapkamer de
vlinder van Mihai aan de muur hing.
Ze hebben elkaar nooit meer
gezien of gesproken op deze wereld, maar Mihai wist
dat hij een oma had die om hem zou huilen.
Een paar maanden later belde
Zuster Germaine, zoals met Mihai was afgesproken,
naar Nederland om zijn oma te vertellen dat hij gestorven was. Zijn oma, die
van hem hield en toen om hem huilde.
Een paar jaar daarna overleed
ook Krijntje, heel plotseling, en in haar kist is de
vlinder van Mihai meegegaan.
Oktober 2014 reisde ik samen
met mijn vriendin Isabel naar Roemenië en bezochten we ook het hospice Casa Speranței in Brașov. Daar op
de afdeling voor de kinderen zagen we kinderen omringd door ouders en
familieleden, en twee kinderen die geen bezoek hadden. Bleken dat kinderen te zijn
uit een weeshuis, die nu hier waren omdat ze terminaal ziek waren.
Een van de twee fietste rond op een klein fietsje, en plotseling keken we
elkaar aan, en schoot het door mij heen:
“Wie zal er straks voor jou huilen?”
Ventu Martin
© 2011 Mijn-eigen-website.nl